A pena de morte, pena capital ou execución consiste en provocar a morte a unha persoa condenada por parte do Estado, como castigo por cometer un delito establecido na lexislación. A expresión provén do latín capita (=cabeza), onde á súa vez chegou supostamente dun termo indoeuropeo kaput, co mesmo significado. Así, etimoloxicamente, a pena capital é o castigo imposto a un crime tan grave que, a xuízo dalgúns, merece a decapitación. Debe distinguirse das execucións extraxudiciais, xa que estas son realizadas sen o debido proceso legal. ^[1] Existe un debate, legal e filosófico, respecto a pena de morte.

A execución de criminais e disidentes políticos foi empregada por gran parte das sociedades ao longo da historia, tanto para castigar o crime como para suprimir a disidencia política. Actualmente a situación legal da pena de morte varía segundo as rexións do mundo. Así, foi abolida e penalizada en case todos os países europeos (excepto Rusia e Belarús) e a maioría dos de Oceanía (como Australia, Nova Zelandia e Timor Leste). A maioría dos países latinoamericanos tamén a aboliron. Porén, en países como os Estados Unidos e a maioría dos estados do Caribe segue sendo aplicada. En Asia a pena de morte está permitida en países como a China, a India, Indonesia, Corea do Sur, Corea do Norte, Emiratos Árabes Unidos, Paquistán, Irán e o Xapón. En África aínda se usa en varios países, especialmente da zona nororiental do continente. Segue sendo aplicada na maioría dos países árabes e en toda a zona de Oriente Próximo. Os países que lle puxeron fin son 160 dos cales 104 son totalmente abolicionistas, seis impídena para crimes ordinarios, noutros seis rexe unha moratoria e 44 son "abolicionistas de feito" e non aplican a pena capital.^[2]

En moitos países onde aínda se aplica úsase como para crimes de asasinato, espionaxe, traizón ou como parte do dereito militar.^[3] Nalgúns países aplícase tamén para castigar delitos sexuais, considerados como tales o adulterio ou a sodomía. Tamén se castiga con pena de morte nalgúns países musulmáns a apostasía, a renuncia formal á propia relixión. Na China o tráfico de persoas e os casos graves de corrupción política son castigados coa pena de morte. Nalgúns países utilízase por motivos políticos, coa máxima difusión posible, como «escarmento» de masas. En 2007 o director dunha empresa foi executado en Corea do Norte como castigo por realizar numerosas chamadas telefónicas ao estranxeiro.^[4]

O tema da pena de morte é moi controvertido. Os simpatizantes da mesma opinan que a súa realización reduce o delito, prevén a súa repetición e é unha forma de castigo para o asasinato. Os detractores argumentan que non reduce o crime en maior medida que a cadea perpetua; son peores que o delito e é unha discriminación de feito contra as minorías pobres que poidan non ter recursos suficientes no sistema legal.^[5]

En 2015, Irán, Paquistán e Arabia Saudita foron responsables de case o 90 % das execucións, segundo Amnistía Internacional (AI).^[6] Este dato non inclúe as execucións na China, as cales AI cre son de miles, pero non existen cifras oficiais dispoñibles. En 2020, segundo Amnistía Internacional, a clasificación de execucións continuaba encabezado pola China, como en anos anteriores. A cifra total de condenas á morte durante 2020 foi de polo menos de 1.477, entre as que se puideron confirmar 483 execucións.^[7][8]

Asemblea Xeral das Nacións Unidas aprobou o 18 de decembro de 2007 unha resolución chamando a tódolos países a suspender a pena de morte en todo o mundo. 104 Estados votaron a favor, 54 en contra e 29 abstivéronse. No 2008, 137 países xa aboliran este castigo pero 60 aínda o manteñen e o aplican. Durante o 2007 foron condenadas a morte 3.347 persoas e executadas 1.252 (42 delas nos Estados Unidos)^[9].

Con todo, en 2015 catro países aboliron a pena capital para todos os crimes (República do Congo, Fidxi, Madagascar e Suriname^[10]), e no 2016 Benín e Nauru fixerón o mesmo.^[11] E no 2019, 56 países mantiñan nas súas lexislación a pena de morte, pero deles un total de 28 países levan polo menos unha década sen levar a cabo execucións.^[12]

O 10 de outubro celébrase o Día Mundial contra a Pena de Morte^[13] para sensibilizar a poboación.

O uso da execución formal esténdese ata o comezo da historia rexistrada. A execución de criminais e disidentes foi utilizada por case todas as sociedades desde o inicio das civilizacións na Terra.^[14] A maioría dos rexistros históricos e diversas prácticas tribais primitivas indican que a pena de morte formaba parte do seu sistema de xustiza.

A execución de persoas foi empregada por moitas sociedades, tanto para castigar crimes como para suprimir oposicións políticas.^[15] Moitos rexistros históricos, así como prácticas tribais primitivas, indican que a pena de morte formou parte dos sistemas penais dende o principio dos mesmos e continuou a ser un castigo habitual para unha gran cantidade de delitos nas cidades estado sumerias, no antigo Israel, en Babilonia e Persia, na Grecia e en Roma.

Os castigos comunais por malas accións incluían xeralmente diñeiro de sangue compensación por parte do malfeitor, castigo corporal, rexeitamento, desterro e execución. Nas sociedades tribais, a compensación e o rexeitamento considerábanse suficientes como forma de xustiza.^[16] A resposta aos crimes cometidos por tribos, clans ou comunidades veciñas incluía unha desculpa formal, compensación, feudos de sangue e guerra ritual.

Un feudo de sangue ou vendetta prodúcese cando fracasa a arbitraxe entre familias ou tribos, ou cando non existe un sistema de arbitraxe. Esta forma de xustiza era común antes da aparición dun sistema de arbitraxe baseada no Estado ou na relixión organizada. Pode ser o resultado dun crime, de disputas pola terra ou dun código de honra. Os actos de represalia poñen de relevo a capacidade do colectivo social para defenderse e demostrar aos inimigos (e aos aliados potenciais) que os danos á propiedade, os dereitos ou a persoa non quedarán impunes".."^[17]

Ao longo da Idade Media, a pena capital continuou a ser moi común non só en Europa occidental, senón tamén en Bizancio e na América precolombiana. En América a práctica da pena capital levábase a cabo por diferentes étnicos, aztecas, mixtecas e zapotecas.

Ata o século XIX, sen sistemas penais desenvolvidos, a miúdo non existía unha alternativa viable para garantir a disuasión e a incapacitación dos delincuentes.^[18] Na época premoderna, as execucións implicaban a miúdo torturas con métodos crueis e dolorosos, como a roda de rotura, pasar pola quilla, o aserrado, o aforcamento, o descuartizamento, a fogueira, o desollamento, o corte lento, o morte por ebulición, o empalamento, o mazzatello, o soprado con arma de fogo, o schwedentrunk e o escafismo. Outros métodos que só aparecen na lenda son o aguia de sangue e o touro de Fálaris.

Despois dos esforzos de ilustrados como Cesare Beccaria, a guillotina foi o símbolo do Reino do Terror na época da Revolución francesa. Karl Marx escribiu que «o mundo xamais se corrixiu ou intimidou polo castigo». No século XX, os estados autoritarios empregaron a pena de morte como un método de opresión política.

A maioría dos estados federados dos Estados Unidos retomaron esta práctica tras unha breve interrupción durante a década de 1970, o que converte os Estados Unidos nunha das poucas democracias, xunto co Xapón, que continúan a aplicar a pena de morte. En xaneiro de 2008, 36 dos 50 estados prevían a aplicación da pena capital. En decembro de 2007 Nova Jersey aboliuna.^[19]

Uzbekistán aboliu a pena de morte o 1 de xaneiro de 2008 mediante un decreto.^[20] Entre abril de 2015 e xuño de 2016 abolírano a República do Congo, Fidxi, Madagascar, Mongolia, Nauru e Suriname, período en que se fixo un relatorio da ONU sobre os países que aboliron a pena de morte.^[21]

Pola contra, en 2017 os gobernos de dous países, Turquía e as Filipinas fixeron movementos para reinstaurar a pena capital.^[22][23]

Na maioría dos países que practican a pena capital, actualmente reservase para o asasinato, o terrorismo, os crimes de guerra, a espionaxe, a traizón ou como parte da xustiza militar. Nalgúns países os delitos sexuais, como a violación, a fornicación, o adulterio, o incesto, a sodomía e a zoofilia castíganse coa pena de morte, do mesmo xeito que os delitos relixiosos como o hadd, a zina e qisas delitos como apostasía (renuncia formal á relixión do estado), blasfemia, moharebeh, hirabah, fasad, mofsed-e-filarz e bruxería. En moitos países que aplican a pena de morte, o tráfico de drogas e, a miúdo, a posesión de drogas tamén son delitos punibles coa pena capital. Na China, o tráfico de seres humanos e os casos graves de corrupción e delitos financeiros castíganse coa pena de morte. Nos exércitos de todo o mundo, os consellos de guerra impuxeron penas de morte por delitos como a covardía, a deserción, a insubordinación e o motín.^[24]

As elaboracións da arbitraxe tribal de faidas incluían acordos de paz realizados a miúdo nun contexto relixioso e nun sistema de compensación. A compensación baseábase no principio de substitución, que podía incluír unha compensación material (por exemplo, gando, escravos, terras), o intercambio de noivas ou noivos, ou o pago da débeda de sangue. As normas de liquidación podían permitir que o sangue animal substituíse ao sangue humano, ou transferencias de bens ou diñeiro de sangue ou, nalgún caso, o ofrecemento dunha persoa para a súa execución. A persoa ofrecida para a execución non tiña por que ser o autor orixinal do crime, xa que o sistema social baseábase en tribos e clans, non en individuos. As rifas de sangue podían regularse en reunións, como nas asembleas things dos nórdicos.^[25] Os sistemas derivados das faidas de sangue poden sobrevivir xunto a sistemas legais máis avanzados ou ser recoñecidos polos tribunais (por exemplo, o xuízo por combate ou o diñeiro de sangue). Un dos refinamentos máis modernos das faidas de sangue é o duelo.

Nalgunhas partes do mundo xurdiron nacións en forma de antigas repúblicas, monarquías ou oligarquías tribais. Estas nacións adoitaban estar unidas por lazos lingüísticos, relixiosos ou familiares comúns. Ademais, a expansión destas nacións producíase a miúdo mediante a conquista de tribos ou nacións veciñas. En consecuencia, xurdiron diversas clases de realeza, nobreza, plebeos diversos e escravos. En consecuencia, os sistemas de arbitraxe tribal mergulláronse nun sistema de xustiza máis unificado que formalizaba a relación entre as distintas "clases sociais" no canto de "tribos". O exemplo máis antigo e famoso é o Código de Hammurabi que establecía os diferentes castigos e compensacións, segundo a diferente clase ou grupo de vítimas e victimarios. A Torá e o Antigo Testamento establecen a pena de morte por asasinato,^[26] secuestro, práctica de maxia negra, violación do Sabbath, blasfemia e unha ampla gama de delitos sexuais, aínda que as probas, se ocorreron, suxiren que as execucións reais eran extremadamente raras.^{[27][cómpre nº de páxina]}

Outro exemplo vén da Grecia antiga, onde o sistema xurídico ateniense que substituíu o dereito oral consuetudinario cuxas leis foron escritas por primeira vez por Dracón cara ao 621 a.C., conservando a pena capital só por homicidio intencionado, e só co permiso da familia da vítima^[28] A palabra draconiano deriva das leis de Dracón. Os romanos tamén usaron a pena de morte para unha ampla gama de delitos.^[29]

Protagoras (cuxo pensamento recolle Platón) critica o principio de vinganza, porque unha vez que o dano está feito non pode ser anulado por ningunha acción. Así, se a pena de morte debe ser imposta pola sociedade, é só para protexer a esta contra o criminal ou cun fin disuasorio.^[30] "O único dereito que Protágoras coñece é, pois, o dereito humano, que, establecido e sancionado por unha colectividade soberana, identifícase co dereito positivo ou vixente da cidade. De feito, atopa a súa garantía na pena de morte que ameaza a todos aqueles que non o respecten."^[31][32]

Platón vía a pena de morte como un medio de purificación, porque os crimes son unha "contaminación". Así, nos seus diálogos as Leis, considerou necesaria a execución do animal ou a destrución do obxecto que causou a morte dun home por accidente. Para os asasinos, consideraba que o acto de homicidio non é natural e non está plenamente consentido polo criminal. O homicidio é, pois, unha enfermidade do alma, que debe ser reeducada na medida do posible e, como último recurso, condenada á morte se non é posible a súa rehabilitación.^[33]

Segundo Aristóteles, para quen o libre albedrío é propio do home, unha persoa é responsable dos seus actos. Se houbo un delito, un xuíz debe definir a pena que permita anular o delito indemnizándoo. Así apareceu a indemnización pecuniaria para os criminais menos recalcitrantes e cuxa rehabilitación se considera posible. Con todo, para outros, argumentou, a pena de morte é necesaria.^[34]

Esta filosofía pretende, por unha banda, protexer á sociedade e, por outro, compensar para anular as consecuencias do delito cometido. Inspirou o dereito penal occidental ata o século XVII, época na que apareceron as primeiras reflexións sobre a abolición da pena de morte.^[35]

Na antiga Roma, a aplicación da pena de morte contra cidadáns romanos era infrecuente e considerábase excepcional.^{[Cómpre referencia]} Preferían penas alternativas que van, segundo o delito e o delincuente, desde a amoestación privada ou pública ata o exilio, pasando pola confiscación dos seus bens, ou a tortura, ou mesmo o cárcere e, como último recurso, a morte.^{[Cómpre referencia]}.

Un debate histórico, seguido dunha votación, tivo lugar no Senado romano para decidir o destino dos aliados de Catilina cando tentou facerse co poder en decembro do ano 63 a.C.. O entón cónsul romano, argumentou a favor do asasinato dos conspiradores sen xuízo por decisión do Senado (Senatus consultum ultimum) e foi apoiado pola maioría dos senadores; entre as voces minoritarias que se opuxeron á execución, a máis notable foi a de Xulio César.^[36] O costume era diferente para os estranxeiros, xa que se consideraban inferiores aos cidadáns romanos, e especialmente para os escravos, que eran propiedade transferible.

A morte lenta e atroz por crucifixión era unha práctica moi estendida entre os romanos. Pretendía ser un castigo, unha humillación e un elemento disuasorio, e os condenados podían tardar varios días en morrer. Os cadáveres dos crucificados adoitaban deixarse nas cruces para que se descompuxesen e fosen devorados polos animais.^[37]

Aínda que na actualidade execútase a moitas persoas cada ano na República Popular China,^[38] houbo un tempo durante a dinastía Tang (618-907) en que se aboliu a pena de morte.^[39] Foi no ano 747, promulgada polo emperador Xuanzong de Tang (r. 712-756). Ao abolir a pena de morte, Xuanzong ordenou aos seus funcionarios que se remitisen á norma máis próxima por analoxía ao sentenciar aos culpables de delitos para os que o castigo prescrito era a execución. Así, dependendo da gravidade do delito, un castigo de severos azoutes coa vara grosa ou de exilio á remota rexión de Lingnan podía substituír a pena capital. Con todo, a pena de morte só se restableceu 12 anos despois, no 759, en resposta á Rebelión de An Lushan.^[40] Nesta época da dinastía Tang, só o emperador tiña autoridade para condenar aos criminais á pena capital. Baixo Xuanzong, a pena capital era relativamente infrecuente, con só 24 execucións no ano 730 e 58 execucións no ano 736.^[39]

As dúas formas máis comúns de execución na dinastía Tang eran o estrangulamento e a decapitación, métodos prescritos para 144 e 89 delitos respectivamente. O estrangulamento era a condena prescrita por presentar unha acusación contra os seus pais ou avós ante un maxistrado, planear o secuestro dunha persoa e vendela como escrava e abrir un cadaleito mentres se profanaba unha tumba. A decapitación era o método de execución prescrito para delitos máis graves, como a traizón e a sedición. A pesar da gran incomodidade que supoñía, a maioría dos chineses Tang preferían a estrangulación á decapitación, como resultado da crenza tradicional chinesa Tang de que o corpo é un agasallo dos pais e que, por tanto, é unha falta de respecto aos antepasados morrer sen devolver o corpo intacto á tumba.

Na dinastía Tang practicáronse algunhas outras formas de pena capital, das que polo menos as dúas primeiras que seguen foron extralegais.^{[Cómpre clarificar]} A primeira delas foi a flaxelación ata a morte cunha vara grosa^{[Cómpre clarificar]} que era común en toda a dinastía Tang, especialmente en casos de corrupción grave. A segunda era a truncamento, no que o condenado era cortado en dous á altura da cintura cun coitelo forraxeiro e logo deixábaselle desangrarse ata morrer.^[41] Desde o final da dinastía Tang (ao redor do ano 900) ata a súa abolición en 1905, utilizouse outra forma de execución chamada Ling Chi (corte lento), ou morte por mil cortes.

Cando un ministro de quinto grao ou superior era condenado á morte, o emperador podía concederlle unha dispensa especial que lle permitise suicidarse en lugar de ser executado. Mesmo cando non se concedía este privilexio, a lei esixía que o ministro condenado recibise comida e cervexa dos seus gardiáns e fóra transportado ao lugar da execución nun carro en lugar de ter que camiñar ata alí.

Case todas as execucións baixo a dinastía Tang tiñan lugar en público como advertencia á poboación. As cabezas dos executados exhibíanse en postes ou lanzas. Cando as autoridades locais decapitaban a un criminal convicto, a cabeza encaixonabase e enviábase á capital como proba de identidade e de que a execución tivera lugar.^[41]

.

Na Europa medieval e moderna, antes do desenvolvemento dos sistemas penais modernos, a pena de morte tamén se utilizaba como unha forma xeneralizada de castigo incluso para delitos menores.^[42]

A principios da Europa moderna, o pánico masivo á bruxería estendeuse por toda Europa e, máis tarde, polas Colonias europeas en América do Norte. Durante este período, houbo afirmacións xeneralizadas de que o malévolo Satan e as bruxas operaban como unha ameaza organizada para a cristiandade. Como resultado, decenas de miles de mulleres foron procesadas por bruxería e executadas a través dos xuízos por bruxería (entre os séculos XV e XVIII).

A pena de morte tamén se aplicaba a delitos sexuais como a sodomía. Nos inicios da historia do Islam (séculos VII-XI), existen varios «supostos informes» (athar) sobre os castigos á sodomía ordenados por algúns dos primeiros califas.^[43][44] Abu Bakr, o primeiro califa do Califato Rashidun, ao parecer recomendou derrubar un muro sobre o culpable, ou ben queimalo vivo,^[44] mentres que Ali ibn Abi Talib dise que ordenou morte por lapidación para un sodomita e fixo que outro fose guindado de cabeza desde o alto do edificio máis alto da cidade; segundo Ibn Abbas, este último castigo debe ir seguido da lapidación.^[44][45] Outros líderes musulmáns medievais, do califato abbasí de Bagdad (sobre todo al-Mu'tadid), adoitaban ser crueis nos seus castigos.^{[46][cómpre nº de páxina]} A principios da Inglaterra moderna, a Ley de sodomía de 1533 (Buggery Act 1533) estipulaba a forca como castigo por «sodomía». James Pratt e John Smith foron os dous últimos ingleses executados por sodomía en 1835.^[47] En 1636 a colonia de Plymouth gobernada por leis puritanas incluían a sentenza de morte por sodomía.^[48] A colonia da baía de Massachusetts seguiu con ela ata 1641. Ao longo do século XIX, os estados dos Estados Unidos derrogaron as penas de morte das súas leis por sodomía, sendo Carolina do Sur o último en facelo en 1873.^[49]

Os historiadores recoñecen que durante a Alta Idade Media, as poboacións cristiás que vivían nas terras invadidas polos exércitos árabes musulmáns entre os séculos VII e X sufriron discriminación relixiosa, persecución relixiosa, violencia relixiosa e martirio en múltiples ocasións a mans de funcionarios e gobernantes árabes musulmáns.^[50][51] Como xente do libro, os cristiáns baixo dominio musulmán estaban sometidos ao status dos dhimmi (xunto con xudeus, samaritanos, gnósticos, mandeos e zoroastrianos), inferior ao dos musulmáns.^[51][52] Deste xeito, os cristiáns e outras minorías relixiosas enfrontábanse á discriminación relixiosa e á persecución relixiosa no sentido de que se lles prohibía o proselitismo (para os cristiáns, estaba prohibido evanxelizar ou difundir o cristianismo) nas terras invadidas polos musulmáns árabes baixo pena de morte, prohibíaselles portar armas, exercer determinadas profesións e obrigábaselles a vestir de forma diferente para distinguirse dos árabes.^[52] Baixo a xaria, os non musulmáns estaban obrigados a pagar os impostos jizya e kharaj,^[51][52] xunto cos elevados rescates periódicos que os gobernantes musulmáns cobraban ás comunidades cristiás para financiar as campañas militares, todo o cal achegaba unha proporción significativa de ingresos aos estados islámicos e, á inversa, reducía a moitos cristiáns á pobreza, e estas dificultades financeiras e sociais obrigaban a moitos cristiáns a converterse ao islam.^[52] Os cristiáns que non podían pagar estes impostos víanse obrigados a entregar aos seus fillos aos gobernantes musulmáns como pago, que os vendíanos como escravos a fogares musulmáns onde víanse obrigados a converterse ao Islam.^[52] Moitos mártires cristiáns foron executados baixo a pena de morte islámica por defender a súa fe cristiá mediante dramáticos actos de resistencia como negarse a converterse o Islam, repudiar a relixión islámica e posterior reconversión ao cristianismo, e blasfemia cara ás crenzas musulmás.^[50]

A pesar do amplo uso da pena de morte, non eran descoñecidas as peticións de reforma. O xurista xudeu do século XII Maimónides escribiu: «É mellor e máis satisfactorio absolver a mil culpables que condenar á morte a un só inocente». Argumentou que executar a un criminal acusado con algo menos que a certeza absoluta conduciría a unha pendente esvaradía de diminución da carga da proba, ata que estariamos a condenar soamente «segundo o capricho do xuíz». A preocupación de Maimónides era manter o respecto popular pola lei, e consideraba que os erros de comisión eran moito máis ameazadores que os erros de omisión.^[53]

Mentres que durante a Idade Media tíñase en conta o aspecto expiatorio da pena de morte, xa non é así baixo os lumières. Estas definen o lugar do home dentro da sociedade xa non segundo unha regra divina, senón como un contrato establecido ao nacer entre o cidadán e a sociedade, é o contrato social. A partir dese momento, a pena capital debe considerarse útil á sociedade polo seu efecto disuasorio, pero tamén como un medio de protección desta fronte aos criminais.^[54]

Nos últimos séculos, coa aparición dos estados nacionais modernos, a xustiza asociouse cada vez máis co concepto de dereitos naturais e legais. Neste período produciuse un aumento das forzas policiais permanentes e das institucións penais permanentes. A teoría da elección racional, un enfoque utilitarista da criminoloxía que xustifica o castigo como unha forma de disuasión fronte á retribución, remóntase a Cesare Beccaria, cuxo influente tratado Dei delitti e delle pene (Sobre os delitos e as penas) (1764) foi a primeira análise detallada da pena capital que esixiu a abolición da pena de morte. ^[55] En Inglaterra, Jeremy Bentham (1748-1832), fundador do utilitarismo moderno, avogou pola abolición da pena de morte.^[56] Beccaria, e máis tarde Charles Dickens e Karl Marx observaron a incidencia dun aumento da criminalidade violenta nos momentos e lugares das execucións. O recoñecemento oficial deste fenómeno levou a que as execucións se levasen a cabo no interior das prisións, lonxe da vista do público.

En Inglaterra, no século XVIII, cando non existían forzas policiais, o Parlamento aumentou drasticamente o número de delitos capitais a máis de 200. Tratábase principalmente de delitos contra a propiedade, como cortar unha cerdeira nun horto.^[57] En 1820 eran 160, incluídos delitos como o furto en tendas, os pequenos furtos ou o roubo de gando.^[58] A severidade do chamado código sanguento era a miúdo atenuada por xurados que se negaban a condenar, ou xuíces, no caso de furtos menores, que fixaban arbitrariamente o valor roubado por baixo do nivel regulamentario para un delito capital.^[59]

Na Alemaña nazi, existían tres tipos de pena capital; a forca, a decapitación e a morte por fusilamento.^[60] Así mesmo, as organizacións militares modernas empregaban a pena capital como medio de manter a disciplina militar. No pasado, a covardía, a ausencia sen permiso, a deserción, a insubordinación, a evasión ante o fogo inimigo e a desobediencia de ordes eran a miúdo delitos castigados coa morte. Un método de execución, desde que as armas de fogo empezaron a utilizarse comunmente, foi tamén o fusilamento, aínda que algúns países utilizan a execución cun só disparo na cabeza ou o pescozo.

Varios estados autoritarios empregaron a pena de morte como un potente medio de opresión política.^[61] O autor antisoviético Robert Conquest afirmou que máis dun millón de cidadáns soviéticos foron executados durante a Gran Purga de 1936 a 1938, case todos dun tiro na caluga.^[62][63] Mao Tse Tung declarou publicamente que «800.000» persoas foran executadas na China durante a Revolución Cultural (1966-1976). En parte como resposta a tales excesos, as organizacións de dereitos civís empezaron a facer cada vez máis fincapé no concepto de dereitos humanos e na abolición da pena de morte.^{[Cómpre referencia]}

Por continentes, todos os países europeos menos un aboliron a pena capital; moitos países de Oceanía abolírona; a maioría dos países de América aboliron o seu uso,^{[n. 1]} mentres que uns poucos a reteñen activamente;^{[n. 2]} menos da metade dos países africanos consérvana;^{[n. 3]} e a maioría dos países de Asia mantéñena, por exemplo, a China, o Xapón e a India.^[64]

Os seguintes métodos de execución foron empregados en 2015:^{[65][66][67][68][69]}

• Forca: Afganistán, Irán, Iraq, o Xapón, Malaisia, Paquistán, Palestina, o Iemen, Exipto, a India, Myanmar, Singapur, Sri Lanka, Siria, Zimbabwe, Malawi, Liberia, o Chad e o estado de Washington (Estados Unidos)
• Fusilamento: a China, Taiwán, Vietnam, Belarús, Corea do Norte, Indonesia, Iemen e nos estados de Oklahoma e Utah (Estados Unidos).
• Inxección letal: os Estados Unidos, Guatemala, Tailandia, a China e Vietnam)
• Electrocución e inhalación de gas: algúns estados dos Estados Unidos (se o pide o prisioneiro e non está dispoñible a inxección letal)
• Decapitación: Arabia Saudita

Ó longo da historia tamén se empregaron outros métodos:

• Afogamento
• Asfixia
• Esmagamento
• Esmagamento por elefante
• Crucifixión
• Desangrado
• Desmembramento
• Empalamento
• Envelenamento
• Estrangulación
• Garrote
• Fogueira
• Roda
• Lapidación
• Morte por mil cortes

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Pena de morte

• Badinter, Robert (2007). L'abolition de la peine de mort. À savoir (en francés). París: Dalloz. ISBN 978-2-247-07508-9. Consultado o 30-5-2012. 
• Badinter, Robert (2008). Contre la peine de mort: Écrits 1970-2006 (en francés). París: Le Livre de Poche. ISBN 978-2-253-12259-3. 
• Beccaria, Cesare (1998). De los delitos y de las penas. Derecho (en castelán). Madrid: Alianza Editorial. ISBN 978-84-206-3959-8. 
• Hugo, Victor (2001). Victor Hugo contre la peine de mort (en francés). París: Textuel. ISBN 978-2-84597-041-0. 
• García, José Juan (2015). "La pena de muerte.". Philosophica: Enciclopedia filosófica on line. doi:10.17421/2035_8326_2015_jjg_1-1. Consultado o 27-8-2016. 

• Protocolo europeo contra a pena de morte de 1983/1999
• Amnistía Internacional Arquivado 10 de decembro de 2008 en Wayback Machine.
• "La matanza legal" Noticias sobre a pena de morte por Inter Press Service

Erro no código da cita: As etiquetas <ref> existen para un grupo chamado "n.", pero non se atopou a etiqueta <references group="n."/> correspondente