Edukował się w stanie Delaware. Po zakończeniu studiów prawniczych pracował jako adwokat. Przez całą karierę polityczną był związany z Partią Demokratyczną. W latach 1970–1972 należał do Rady Hrabstwa New Castle. W 1973 został wybrany do Senatu Stanów Zjednoczonych i uzyskał reelekcję w latach 1978, 1984, 1990, 1996, 2002 i 2008. Był piątym pod względem najniższego wieku senatorem w historii Stanów Zjednoczonych i najdłużej urzędującym senatorem z Delaware. W tym czasie przewodził Senackiej Komisji Relacji Zagranicznych i Senackiej Komisji ds. Sądownictwa. Dwukrotnie bezskutecznie kandydował w wyborach prezydenckich, rezygnując w trakcie prawyborów: w 1988 i w 2008.
25 kwietnia 2023 ogłosił, że zamierza ubiegać się o reelekcję[2]. Przyznał, że głównym powodem jego decyzji było ogłoszenie swojej kandydatury przez byłego prezydenta Donalda Trumpa[3]. Biden nazwał Trumpa zagrożeniem dla kraju i wyraził opinię, że przez Trumpa demokracja jest zagrożona[4], jednak po występie w debacie prezydenckiej w czerwcu 2024 roku, wielu Demokratów wezwało go do zawieszenia kampanii. Pomimo początkowego oporu, Biden wycofał się z wyścigu 21 lipca 2024 i poparł wiceprezydent Kamalę Harris[5].
Życiorys
Młodość i wykształcenie
Urodził się 20 listopada 1942 w szpitalu St. Mary’s Hospital w Scranton, w hrabstwie Lackawanna, w stanie Pensylwania jako Joseph Robinette Biden Jr.[6] Jest synem Josepha Robinette’a Bidena Sr. i Catherine Eugenii Biden z domu Finnegan[7]. Wychowywał się razem z trójką rodzeństwa – dwoma braćmi (Francisem i Jamesem) i z jedną siostrą (Valerie)[8][9]. Matka Bidena była pochodzenia irlandzkiego, zaś rodzice ojca – irlandzkiego, angielskiego i francuskiego[10][11].
Oficjalne zdjęcie senackie Joego Bidena, 1973Senator Joe Biden i prezydent Jimmy Carter, 1979
W 1972 wystartował w wyborach do Senatu w stanie Delaware, rzucając wyzwanie wieloletniemu senatorowi J. Calebowi Boggsowi(inne języki) z Partii Republikańskiej[23]. Swoją kampanią wyborczą chciał dotrzeć do osób niezainteresowanych polityką i przeciwników udziału Stanów Zjednoczonych w wojnie wietnamskiej[24][25]. Biden zwyciężył i został wybrany na pierwszą kadencję zdobywając 55,41% wszystkich głosów[23]. Miał wówczas 29 lat, co oznacza, że został piątym pod względem najniższego wieku senatorem w historii Stanów Zjednoczonych. Sześciokrotnie z powodzeniem ubiegał się o reelekcję[26] i jest najdłużej urzędującym senatorem z Delaware w historii[7]. Menedżerką kampanii Joego Bidena była jego siostra – Valerie Biden Owens, odpowiedzialnym za sprawy finansowe był Jimmy Biden, natomiast funkcję koordynatora wolontariatu pełnił Francis Biden[25].
Działalność
Był członkiem Senackiej Komisji Spraw Zagranicznych i Senackiej Komisji ds. Sądownictwa[24]. Z tego okresu wywodzi się jego długoletnia przyjaźń z późniejszym senatorem Partii Republikańskiej, Johnem McCainem, wówczas oficerem łącznikowym marynarki przy Senacie[27]. Od 1987 do 1995 był przewodniczącym Senackiej Komisji ds. Sądownictwa. W latach 2001–2003 i 2007–2009 przewodniczył Senackiej Komisji Spraw Zagranicznych[7].
W 1987 wyróżnił się w czasie przesłuchania Roberta Borka, kandydata prezydentaRonalda Reagana do Sądu Najwyższego. W tym samym roku zdecydował się kandydować na prezydenta. Wycofał się jeszcze przed jego zakończeniem[24]. Następnie przez 7 miesięcy był nieobecny w Senacie z powodu tętniaka mózgu[24]. W tym czasie przeszedł dwie operacje[26]. W 1990 przedstawił wczesny projekt ustawy, który do 1994 stał się projektem Violence Against Women Act(inne języki). Jej celem było zwalczanie przemocy domowej i napastowania seksualnego[7]. Między innymi za sprawą starań Bidena ustawa została przegłosowana w Kongresie i podpisana przez prezydenta Billa Clintona[24]. Był też twórcą ustawy Violent Crime Control and Law Enforcement Act(inne języki), kształtującej prawo związane z policją, sądownictwem i więziennictwem[28]. W 2002 zagłosował za interwencją amerykańską w Iraku. Później nazywał tę decyzję błędem[4] i wielokrotnie krytykował amerykańskie działania militarne na terenie państwa[7].
Wybory prezydenckie w 1988
W 1987 ogłosił chęć udziału w wyborach prezydenckich w 1988 roku[24]. W trakcie prawyborów Partii Demokratycznej oskarżono go o plagiat przemówienia lidera brytyjskiejPartii PracyNeila Kinnocka, co w mediach stało się głównym przedmiotem dyskusji związanej z kampanią Bidena[29]. Zarzucano mu również zmyślenie historii o przodkach pracujących w kopalni węgla[24]. Dalsza krytyka skłoniła go do zwołania konferencji prasowej, w trakcie której przyznał się do splagiatowania swojego artykułu prawniczego napisanego w trakcie studiów. Według jego relacji, źle rozumiał wówczas prawo do cytowania i podawania źródeł[30]. Biden wycofał się z kandydatury po trzech miesiącach[7], jeszcze przed pierwszymi wyborami stanowymi[24], a w czasie rozstrzygającego spotkania komitetu krajowego partii otrzymał tylko dwa głosy delegatów[23].
31 stycznia 2007[7] Biden rozpoczął kampanię wyborczą przed wyborami prezydenckimi w 2008[31]. 1 sierpnia 2007 wydano jego pamiętnik Promises to Keep: On Life and Politics[7]. Gdy w prawyborach Partii Demokratycznej w stanie Iowa zdobył mniej niż 1% głosów, postanowił wycofać się z wyborów[24], co uczynił 3 stycznia 2008[7]. Zaimponował jednak swoją wiedzą Barackowi Obamie, któremu zaczął doradzać w kwestiach bezpieczeństwa narodowego i polityki zagranicznej. Gdy Obama wygrał prawybory, poprosił Bidena, aby kandydował u jego boku na wiceprezydenta[24].
1 września 2010 przewodził ceremonii w Iraku, która formalnie kończyła amerykańską interwencję[7]. Podczas uroczystości Joe Biden powiedział: „Wyzwalanie Iraku zakończyło się, ale amerykańskie zaangażowanie będzie kontynuowane w ramach operacji «Nowy Świt»”[38][39]. Kiedy w latach 2008–2012 wojska amerykańskie stopniowo opuszczały Irak, Joe Biden ośmiokrotnie odwiedził to państwo[40].
21 października 2015 ogłosił, że nie zamierza ubiegać się o prezydenturę w wyborach w 2016[7]. Kilka tygodni przed podjęciem decyzji Joe Biden organizował w swoim domu spotkania, w czasie których sprawdzał, czy uda mu się zdobyć wystarczającą ilość pieniędzy na prowadzenie kampanii[44]. Okazało się wówczas, że ówczesny wiceprezydent nie był w stanie uzyskać odpowiedniej liczby sponsorów, dzięki którym mógłby wystartować w wyborach prezydenckich[44]. Niektórzy komentatorzy twierdzili, że Joe Biden podjął decyzję o niestartowaniu w wyborach w „ostatniej chwili”[45].
12 stycznia 2017 prezydent Barack Obama odznaczył go Prezydenckim Medalem Wolności, co miało być dla Bidena niespodzianką[46]. 1 lutego Joe wraz ze swoją żoną Jill założyli fundację Biden Foundation, której celem było wspieranie inicjatyw politycznych i społecznych popieranych przez Bidena[7].
Po odejściu z urzędu Joe Biden, wraz z Jill Biden, założył organizację charytatywnąBiden Cancer Initiative, która za swój cel stawiała wspieranie wczesnego wykrywania raka i badań nad lekarstwem na raka. Zainspirowała ich do tego śmierć syna Beau, który cierpiał na tę chorobę[4].
Kampania wyborcza roku 2020
Początek kampanii
Joe Biden prowadzący kampanię wyborczą w 2019 roku
Media spekulowały o możliwości startu Bidena w wyborach prezydenckich w 2020 jeszcze przed rozpoczęciem przez niego kampanii. Od marca 2019 sondaże, prowadzone początkowo tylko przez związany z Demokratami ośrodek sondażowy Public Policy Polling, wykazywały dużą przewagę Bidena nad urzędującym prezydentemDonaldem Trumpem[47]. Od października 2019 prowadził też w sondażach prawyborczych[48]. 25 kwietnia 2019 oficjalnie ogłosił swoją kandydaturę w prawyborach prezydenckich Partii Demokratycznej w 2020[4].
W czasie kampanii zarzucał prezydentowi Trumpowi, że wprowadzone przez niego cięcia podatkowe dla najbogatszych Amerykanów i jego polityka gospodarcza zwiększają nierówności ekonomiczne w kraju i zapowiedział, że jako prezydent wycofałby się z obniżek podatków dla najbogatszych wprowadzonych w trakcie prezydentury Trumpa[49].
W czasie kampanii wyborczej prezydentTrump publicznie oskarżał Joego Bidena i jego syna Huntera o korupcję, wymuszenia i podstępne eksploatowanie innych państw. Zarzucił Bidenowi, że gdy był on wiceprezydentem, pod groźbą wstrzymania 1 miliarda dolarów pomocy finansowej dla Ukrainy, doprowadził do dymisji ukraińskiego prokuratora generalnego Wiktora Szokina, prowadzącego śledztwo w sprawie działalności Burisma Holdings – przedsiębiorstwa, w którym Hunter pracował. W niektórych wpisach na Twitterze Trump cytował Petera Schweizera[50].
Joe Biden nazwał zarzuty Trumpa bezzasadnymi i politycznie motywowanymi[51]. Część mediów, na przykład agencja prasowa Bloomberg, stwierdziła, że nie ma żadnych dowodów ani na popełnienie wykroczenia przez Huntera Bidena, ani na naciski rządu amerykańskiego na rząd ukraiński w związku ze śledztwem w sprawie Burisma Holdings[50]. USA Today podało z kolei, że powodem nacisków ze strony Bidena na odwołanie ukraińskiego prokuratora generalnego Wiktora Szokina, nie było jego śledztwo w Burisma Holdings, tylko zbyt małe zaangażowanie w walce przeciwko korupcji wśród klasy politycznej Ukrainy[52].
W maju 2020 roku ukraiński polityk Andrij Derkacz udostępnił prokuraturze i mediom nagrania wykonane przez ukraiński rząd, z rozmów Joego Bidena z prezydentem Petrem Poroszenką potwierdzające postawione wcześniej zarzuty[53]. Ostatecznie, taśmy z nagraniami zostały odrzucone jako sfałszowane przez wywiad zagraniczny Federacji Rosyjskiej, Andrij Derkacz objęty został sankcjami amerykańskiego Departamentu Skarbu jako agent rosyjskiego wywiadu, usiłujący wywrzeć wpływ na amerykańskie wybory prezydenckie, zaś osobisty prawnik Donalda Trumpa, Rudy Giuliani, oświadczył, że w swoich oskarżeniach wobec rodziny Bidenów nigdy nie korzystał ze zdyskredytowanych nagrań[54][55].
Ostatecznie to Trump został postawiony w stan oskarżenia w związku z zarzutem próby wymuszenia na ukraińskim rządzie ogłoszenia w amerykańskiej telewizji śledztwa w sprawie Bidenów[56].
14 października New York Post 2020 opublikował artykuł zawierający nie tylko nowe dowody dotyczące domniemanej korupcji i wymuszeń Joego Bidena względem Ukrainy w czasie gdy był wiceprezydentem, ale również udostępnienia przez niego swoich kontaktów i relacji chińskimoligarchom[57][58]. W ramach domniemanej współpracy syn Joego Bidena – Hunter Biden, objął 10% udziałów i pozycje w zarządzie jednej z chińskich firm energetycznych, BHR[59].
Przebieg prawyborów
Joe Biden prowadzący kampanię wyborczą z żoną Jill w stanie Iowa, 2020
Joe Biden podczas składania przysięgi prezydenckiej, 20 stycznia 2021Podpisanie ustawy o inwestycjach infrastrukturalnychJoe Biden ze swoją nominantką do Sądu Najwyższego, Ketanji Brown JacksonJoe Biden wraz z prezydentem elektem Donaldem Trumpem w Białym Domu, 13 listopada 2024
Zaprzysiężenie i objęcie funkcji
Inauguracja prezydentury nastąpiła 20 stycznia 2021[133]. W dniu objęcia urzędu Joe Biden miał 78 lat, przez co stał się najstarszym w historii amerykańskim prezydentem (poprzednim był Ronald Reagan, który urzędowanie zakończył, mając 77 lat)[134]. Jest także drugim (po Johnie F. Kennedym) katolikiem na tym stanowisku[135]. Został również pierwszym w historii prezydentem ze stanu Delaware[136]. Jest także pierwszą osobą od czasów George’a H.W. Busha, który był zarówno wiceprezydentem, jak i prezydentem, a także drugim wiceprezydentem, który nie był urzędującym prezydentem (po Richardzie Nixonie w 1968 r.), który został wybrany na prezydenta[137]. Jest także pierwszym prezydentem z Cichego Pokolenia(inne języki)[138][139].
19 listopada 2021 Biden tymczasowo przekazał swoje obowiązki wiceprezydentKamali Harris, w związku z przeprowadzanym badaniem lekarskim[158].
W styczniu 2022 sędzia Sądu Najwyższego Stephen Breyer ogłosił, że zamierza odejść z Sądu Najwyższego[159]. Podczas swojej kampanii wyborczej w 2020 roku Biden obiecał, że w przypadku pojawienia się wakatu w Sądzie Najwyższym nominuje na urząd sędziego owego sądu pierwszą w historii czarnoskórą kobietę[159]. W lutym tego samego roku Biden nominował do Sądu Najwyższego Ketanji Brown Jackson[160]. Senat zatwierdził jej kandydaturę 7 kwietnia[161].
W marcu 2022 prezydent Biden wraz ze swoją administracją w odpowiedzi na rosyjską inwazję na Ukrainę nałożył na Rosję surowe sankcje i udzielił Ukrainie pomocy militarnej o wartości ponad 1 miliarda dolarów amerykańskich[162].
Wizyty zagraniczne
Szczyt grupy G7 w Carbis Bay, 2021Spotkanie z prezydentem Rosji, 2021Spotkanie z premierami Japonii, Indii i Australii w formacie „QUAD” w Tokio, 2022Spotkanie USA-ASEAN, 2022Joe Biden podczas spotkania z prezydentem Meksyku i premierem Kanady, 2023Spotkanie z premierem Polski, 2023Spotkanie z prezydentem Ukrainy w Kijowie, 2023Spotkanie z premierem Indii, 2023Udział w spotkaniu G7, 2024Spotkanie z prezydentem Niemiec, 2024Spotkanie z prezydent Peru, 2024
Udział w szczycie USA-ASEAN. Spotkanie z premierem Hun Senem. Spotkanie z premierem Japonii Fumio Kishidą i prezydentem Korei Południowej Yoon Suk-yeolem.
Spotkanie z prezydentem João Lourenço oraz przywódcami Demokratycznej Republiki Konga, Tanzanii i Zambii[187].
Kampania prezydencka 2024
Prezydent Biden przemawia do narodu po swojej decyzji o rezygnacji z ubiegania się o drugą kadencję
25 kwietnia 2023 Joe Biden ogłosił, że będzie ubiegał się o reelekcję w wyborach prezydenckich w 2024 a Harris ponownie będzie jego kandydatem na wiceprezydenta[188][189]. Kampania rozpoczęła się cztery lata po rozpoczęciu jego kampanii prezydenckiej w 2020[190]. W dniu jego ogłoszenia sondaż Gallupa wykazał, że wskaźnik poparcia Bidena wynosił 37%, a większość ankietowanych stwierdziła, że gospodarka jest ich największym zmartwieniem[191]. Podczas swojej kampanii Biden promował wyższy wzrost gospodarczy i ożywienie po pandemii COVID-19[192][193]. Często wyrażał zamiar „dokończenia pracy” jako polityczny okrzyk wyborczy[190][194][195].
27 czerwca 2024 odbyła się debata pomiędzy Bidenem a republikańskim kandydatem Donaldem Trumpem(inne języki). Występ Bidena był szeroko krytykowany, a komentatorzy twierdzili, że często tracił tok myślenia i udzielał meandrujących odpowiedzi[196][197][198]. Kilku felietonistów ogłosiło Trumpa zwycięzcą[199][200][201], a sondaże wskazywały, że większość opinii publicznej uważa, że Trump wygrał[202]. Po debacie pojawiły się pytania o jego zdrowie, Biden stanął w obliczu wezwań do wycofania się z wyścigu, w tym od kolegów Demokratów[203] i redakcji kilku głównych serwisów informacyjnych[204][205].
Decyzja Joego Bidena jest pierwszą od 56 lat (ostatni raz dokonał tego Lyndon B. Johnson który wycofał się z wyścigu w 1968 roku po odbyciu jednej częściowej i jednej pełnej kadencji[214][215]), kiedy uprawniony urzędujący prezydent wycofał się o reelekcję; wcześniej ten sam krok podjęli: John Tyler (zrezygnował z ubiegania się o reelekcję w 1844), James K. Polk (dotrzymał obietnicy wyborczej, że będzie pełnić funkcję tylko przez jedną kadencję nie kandydując w wyborach w 1848), Millard Fillmore (który początkowo ubiegał się o reelekcję w wyborach w 1852, lecz nie otrzymał nominacji), Franklin Pierce (nie uzyskał nominacji w wyborach w 1856), James Buchanan (tak samo jak James K. Polk dotrzymał obietnicy wyborczej, że będzie pełnić funkcję tylko przez jedną kadencję nie kandydując w wyborach w 1860), Andrew Johnson (nie uzyskał nominacji w wyborach w 1868), Rutherford Hayes (tak jak James K. Polk i James Buchanan dotrzymał obietnicy wyborczej, że będzie pełnić funkcję tylko przez jedną kadencję nie kandydując w wyborach w 1880), Chester Arthur (nie otrzymał nominacji w wyborach w 1884), Calvin Coolidge (zdecydował się nie kandydować po odbyciu jednej częściowej i jednej pełnej kadencji w wyborach w 1928) oraz Harry Truman (zrezygnował z ubiegania się o reelekcję w wyborach 1952 po odbyciu jednej częściowej i jednej pełnej kadencji)[214][216] i jedynym, który wycofał się po wygraniu prawyborów[217][218].
24 lipca 2024 Joe Biden wygłosił orędzie do narodu, w którym wyjaśnił powód rezygnacji z ubiegania się o reelekcję[219].
W wyborach powszechnych Trump pokonał Harris, przerzucając sześć stanów, które Biden wygrał w 2020 roku. Senat został wybrany przez Republikanów po raz pierwszy od 2018 roku. W ogólnokrajowym przemówieniu telewizyjnym po wyborach Biden pogratulował Trumpowi i obiecał „pokojowe i uporządkowane” przejęcie władzy[220].
Wyniki wyborów
Logo kampanii prezydenckiej Bidena w 1988 rokuLogo kampanii prezydenckiej Bidena w 2008 rokuLogo kampanii prezydenckiej Bidena w 2020 roku
Poniżej wymienione zostały wybory, w których Joe Biden wziął czynny udział.
Biden bywa krytykowany w USA za tendencję do wpadek językowych i gaf, czasem wykazujących brak wrażliwości rasowej[221]. Całe artykuły poświęcone jego gafom były publikowane między innymi w tygodniku „Time” (Top 10 Joe Biden Gaffes)[222], dzienniku „The Guardian” (‘I am a gaffe machine’: a history of Joe Biden’s biggest blunders)[223] i tygodniku „Newsweek” (Joe Biden’s biggest gaffes: quotes, blunders that could hurt a 2020 presidential campaign)[224].
Wypowiedzi na tle rasowym
W 1977 roku Joe Biden stwierdził, że postępująca desegregacja sprawi, że jego dzieci dorosną w rasowej dżungli[225].
W 2007 w czasie swojej kampanii wyborczej przed wyborami prezydenckimi w 2008 nazywał jednego ze swoich konkurentów, Baracka Obamę, pierwszym mainstreamowym Afroamerykaninem, który jest elokwentny, bystry, czysty i dobrze wygląda. Jego słowa zostały odebrane jako przejaw braku wyczucia[31].
W 2010, gdy jako wiceprezydent wraz z prezydentemBarackiem Obamą uczestniczył w konferencji prasowej dotyczącej służby zdrowia, wyszeptał do prezydenta słowa będące wyrazem zachwytu, ale i zawierające wulgaryzm. Wypowiedziane przez niego zdanie było często komentowane w mediach[226].
W 2019 w czasie spotkania z przedstawicielami Asian & Latino Coalition w Des Moines w Iowa powiedział: Biedne dzieci są tak samo inteligentne, tak samo utalentowane, jak białe dzieci. Po chwili dodał jak bogate dzieci, czarne dzieci, azjatyckie dzieci, nie chodziło mi o to, ale pomyślcie, jak o tym myślimy. Po raz kolejny zarzucono mu brak wyczucia[221]. W tym samym roku jego kontrkandydatka w prawyborach prezydenckichKamala Harris określiła jego wzmianki o pracy z senatorami opowiadającymi się za segregacją mianem bolesnych[49].
Kontrowersje związane z prezydenturą
W trakcie prezydentury Bidena wielokrotnie podawano w wątpliwość jego zdolność do pełnienia funkcji prezydenta USA ze względu na przejawy demencji[227][228]. Podczas publicznych wystąpień Biden niejednokrotnie sprawiał wrażenie zdezorientowanego i gubił wątek w swoich wypowiedziach, co było szczególnie zauważalne podczas debaty z Donaldem Trumpem 27 czerwca 2024[229].
W 2024 Biden zaliczył mnóstwo wpadek wizerunkowych[230][231]. Podczas publicznego spotkania z prezydentem UkrainyWołodymyrem Zełenskim, podczas szczytu NATO w Waszyngtonie, pomylił jego nazwisko z nazwiskiem prezydenta Rosji – Władimira Putina, co było szeroko komentowane przez media głównego nurtu i wzbudziło niesmak u osób popierających Ukrainę w wojnie z Federacją Rosyjską[232][233]. W listopadzie 2024 zezwolił Ukrainie na użycie amerykańskich rakiet MGM-140 ATACMS na terenach Rosji, tym samym narażając państwa członkowskie NATO na konflikt zbrojny z Rosją[234][235][236]. 1 grudnia 2024 ułaskawił swojego syna Huntera ze wszystkich przestępstw dokonanych przez niego na przełomie ostatnich dziesięciu lat[237]. Syn Bidena był oskarżony o przestępstwa związane z oszustwami podatkowymi (opiewające na kwotę około 1,4 mln dolarów), nielegalnym posiadaniem broni i składaniem fałszywych zeznań[238]. Mężczyźnie groziła kara pozbawienia wolności na okres 17 lat za oszustwa podatkowe oraz do 25 lat za przestępstwa związane z bronią[238]. Decyzja Bidena odbiła się szeroką krytyką w mediach. Do jego decyzji krytycznie odniósł się m.in. gubernator stanu KoloradoJared Polis z Partii Demokratycznej[238].
18 grudnia 1972[7], na kilka tygodni przed zaprzysiężeniem Bidena na pierwszą kadencję senacką, jego żona i dzieci mieli wypadek samochodowy, w trakcie podróży po świąteczną choinkę. Neilia i Naomi zginęły, a trzyletni Beau i dwuletni Robert Hunter trafili do szpitala. Biden przyznał, że rozważał wówczas popełnienie samobójstwa. W wychowywaniu dzieci pomagała mu od tej pory siostra Valerie, która wprowadziła się do niego na cztery lata[24]. Joe Biden został zaprzysiężony na senatora 5 stycznia 1973, przy łóżku szpitalnym Beau[7]. Nigdy nie przeprowadził się do Waszyngtonu jako senator. Dojeżdżał do Kongresu Stanów Zjednoczonych z Delaware pociągiem[31].
Rodzina Bidena jest zaprzyjaźniona z rodziną zmarłego republikańskiego senatora, Johna McCaina[242]. Przyjaźń obu polityków zawiązała się w czasie wspólnych podróży w latach 70. XX wieku[27]. Biden został później powiernikiem córki senatora, Meghan, gdy jej ojciec zmagał się z tym samym nowotworem, na który dwa lata wcześniej zmarł syn Bidena[242]. Joe Biden był jedną z osób poproszonych przez McCaina o wygłoszenie mowy na jego pogrzebie[243].
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg)
.svg)
.jpg)
