Alman Romantizmi, 18. yüzyılın sonları ve 19. yüzyılın başlarında Almanca konuşulan ülkelerin egemen entelektüel hareketiydi ve felsefeyi, estetiği, edebiyatı ve eleştirel anlayışı etkiledi. İngiltere ile karşılaştırıldığında, romantizm Almanya'da nispeten erken gelişti ve başlangıç yılları Weimar Klasisizmi (1772-1805) ile aynı zamana denk geldi. İngiliz Romantizminin ciddiyetinin aksine, Alman Romantizmi özellikle zekaya, mizaha ve güzelliğe değer veriyordu.

Erken dönem yılları, yaklaşık olarak 1797-1802 arası, Frühromantik veya Jena Romantizmi olarak anılır .^[1] Hareketin merkezindeki filozoflar ve yazarlar olarak, Wilhelm Heinrich Wackenroder (1773–1798), Friedrich Wilhelm Joseph Schelling (1775–1854), Friedrich Schleiermacher (1768–1834), Karl Wilhelm Friedrich Schlegel (1772–1829), August Wilhelm Schlegel'dir (1767–1845), Ludwig Tieck (1773–1853) ve Friedrich von Hardenberg (Novalis) (1772–1801) sayılabilir.^[1]

Erken dönem Alman romantikleri, sanatta, felsefede ve bilimde Orta Çağı temel alan yeni bir anlayış peşindeydiler ve Orta Çağı sade bir kültürel birliğin olduğu bir dönem olarak görüyorlardı. Ancak Alman romantikleri, aradıkları kültürel birliğin zayıflığının ve toplumsal ve entelektüel kültürlerin bir araya getirilme güçlüğünün farkına vardılar.^[2] Geç dönem Alman Romantizmi, günlük yaşam ile yaratıcı dehanın doğaüstü yansımaları arasındaki gerilimi vurguladı. Eleştirmen Heinrich Heine, erken dönem Alman romantiklerinin sanatta ve toplumda bir kültürel birlik modeli için Orta Çağı örnek almalarını eleştirdi.