Neokonstruktywizm – jeden z elementów postmodernizmu i neoawangardy^[1][2]. Nurt w abstrakcji geometrycznej, który pojawił się po II wojnie światowej, nawiązuje do konstruktywizmu, teorii Bauhausu oraz kierunku De Stijl; tworzy jednak zupełnie nowe wartości, obce ideom konstruktywizmu – poszukiwania związane ze światłem, przypadkiem, innym spojrzeniem na zagadnienie przestrzeni i natury. Z tych względów niektórzy krytycy sztuki uważają termin neokonstruktywizm za zbyt wąski, co uniemożliwia dostrzeżenie wartości specyficznych dla wielu artystów tworzących w tym nurcie, i może prowadzić do błędnych interpretacji ich dzieł.

Twórczość neokonstruktywistów opiera się w dużej mierze na ścisłych zasadach matematycznych.

Ten nurt artystycznych był popularny w Europie środkowowschodniej na przełomie lat 50. i 60. XX w. jako strategia oporu wobec realizmu socjalistycznego^[3].

Terminu neokonstruktywizm używa się w szerszym znaczeniu dla nazwania całej powojennej sztuki geometrycznej^[4].

• Krzysztof Wodiczko^[5]
• Halina Jaworski^[6]
• Gerhard Jürgen Blum-Kwiatkowski^[7]
• Krystian Burda^[8]
• Zbigniew Romańczuk^[9]
• Radoslav Kratina^[10]
• Tadeusz Mysłowski^[11]
• Pantelis Xagoraris
• Mária Balážová

• Abstrakcja geometryczna
• De Stijl

• Znaczenia modernizmu. W stronę historii sztuki polskiej po 1945 roku, Piotr Piotrowski, Wydawnictwo Rebis, Poznań, 1999, ISBN 978-83-7510-720-3
• Czy można dziś mówić/pisać o abstrakcji geometrycznej? Paulina Sztabińska w Dyskurs Pismo Naukowo-Artystyczne. Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, ISSN 1733-1528
• Malarstwo, rzeźba, architektura: Wybrane zagadnienia plastyki współczesnej, Kotula Adam, Krakowski Piotr, Państwowe Wydawnictwa Naukowe, Warszawa 1972, ISBN 8301021800