Pochodzi z zamożnej rodziny, jego ojciec był wysokim oficerem Royal Navy. Ukończył z wyróżnieniem studia na University of Oxford, obejmujące filozofię, politologię i ekonomię. W 1987 pełnił funkcję szefa związku konserwatystów na tej uczelni. Karierę zawodową zaczynał jako konsultant w dziedzinie zarządzania, ale wkrótce wyjechał do Japonii, gdzie był nauczycielem języka angielskiego. Równocześnie sam opanował język japoński, którym do dziś posługuje się biegle. Po powrocie do kraju podjął pracę w branży public relations, a potem został współwłaścicielem firmy wydającej książki telefoniczne.
W 2005 wszedł do gabinetu cieni jako minister ds. osób niepełnosprawnych. W 2007 przydzielono mu kwestie kultury, mediów i sportu. Po zwycięstwie konserwatystów w wyborach w 2010 roku został ministrem odpowiedzialnym za te zagadnienia w gabinecie. Dodatkowo kierował pracami rządu związanymi z przygotowaniami do Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 roku. W czasie rekonstrukcji rządu we wrześniu 2012 został przeniesiony na stanowisko ministra zdrowia[3]. Pozostał na tym stanowisku również po wyborach z 2015, w których konserwatyści zdobyli samodzielną większość[4]. 9 lipca 2018 po wcześniejszej rezygnacji ze stanowiska ministra zdrowia został ministrem spraw zagranicznych[5][6].
W lipcu 2019 przegrał głosowanie na lidera Partii Konserwatywnej z Borisem Johnsonem, uzyskując 46,656 (ok. 34%) głosów członków partii[7]. Nie przyjął zaoferowanego mu przez Johnsona stanowiska ministra obrony narodowej i 24 lipca został zastąpiony na stanowisku ministra spraw zagranicznych przez Dominica Raaba[8]. 14 października 2022 został ministrem finansów (kanclerzem skarbu) w gabinecie Liz Truss[9]. To samo stanowisko sprawował w gabinecie Rishiego Sunaka[1] (do czasu jego dymisji 5 lipca 2024)[10] oraz w utworzonym przez Sunaka gabinecie cieni[11]. Nie wszedł w skład kolejnego gabinetu cieni, kierowanego przez Kemi Badenoch[12].
2.jpg)
.jpg)
