Hieronim Romanowski

Cerber

kapitan
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1910 Korsówka
Data i miejsce śmierci	29 maja 1978 Gorzów Wielkopolski
Przebieg służby
Lata służby	1933–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ZWZ-AK
Jednostki	86 pułk piechoty 206 pułk piechoty rez. 12 Oszmiańska Brygada Armii Krajowej
Stanowiska	dowódca oddziału zwiadu dowódca kompanii ckm dowódca partyzanckiej brygady AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Hieronim Romanowski (ur. 17 stycznia 1910 w Korsówce, zm. 29 maja 1978 w Gorzowie Wielkopolskim) – porucznik piechoty Wojska Polskiego II RP, kapitan Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Syn Konstantego (kolejarza) i Adeli z domu Bejnarowicz^[a]. Ukończył cztery klasy wileńskiego gimnazjum im. Juliusza Słowackiego, po czym wstąpił do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie. W latach 1930–1933 kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej^[1].

Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego mianowany został na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty, ze starszeństwem z dnia 15 sierpnia 1933 i 257. lokatą^[2] oraz przydzielony do 86 pułku piechoty z Mołodeczna. Na dzień 5 czerwca 1935 była to już 254. lokata w swoim starszeństwie, a zarazem 373. lokata łączna pośród wszystkich podporuczników piechoty^[3]. Do rangi porucznika piechoty awansował ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1936 i 246. lokatą^[2][4]. Na dzień 23 marca 1939 zajmował stanowisko dowódcy oddziału zwiadu w 86 pułku piechoty^[5].

Uczestnik kampanii wrześniowej - na stanowisku dowódcy 3 kompanii ckm w 206 pułku piechoty rez. walczył w obronie Lwowa^[b]. Dwukrotnie ranny, uniknął niewoli i przedostał się do Wilna, gdzie podjął pracę jako robotnik. Od 1940 w konspiracji - początkowo w Związku Walki Zbrojnej, a następnie w Armii Krajowej. Służbę pełnił jako oficer sztabu garnizonu Wilno (do 1942) i oficer sztabu Inspektoratu F Okręgu Wilno AK (od połowy 1942). Od marca 1944 dowódca 12 Oszmiańskiej Brygady Armii Krajowej, toczył walki na podległym mu obszarze. Aresztowany przez NKWD, internowany w Riazaniu i więziony, do Polski powrócił w 1947. Pracował w Pile i w Spółdzielni Spożywców w Gorzowie Wielkopolskim. Żonaty z Janiną Mosiewicz. W 1965 odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[1]. Zmarł w Gorzowie Wielkopolskim i spoczywa na tamtejszym cmentarzu komunalnym (kwatera: 20B, rząd: 11, grób: 13)

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2020-06-30].