W latach 2004–2007 Arron grał w zespole Bruins college'u UCLA. Osiągnął tam duże sukcesy – w sezonie 2005–06 zdobywał najwięcej punktów w zespole – średnio 15.8 na mecz, a Bruins dotarli do Final Four NCAA. W następnym sezonie co prawda zespół nie powtórzył tego osiągnięcia, ale Afflalo zdobył wiele prestiżowych nagród, m.in. został wybrany najlepszym graczem swojej konferencji (Pacific-10 Conference, nagroda Pac-10 Player of the Year), zdobył też uznanie fachowców jako czołowy gracz ligi uniwersyteckiej na swojej pozycji: znalazł się w pierwszych piątkach podsumowujących sezon, ogłaszanych m.in. przez ESPN, Sports Illustrated, National Association of Basketball Coaches czy Associated Press.
Kariera w NBA
Detroit Pistons (2007-2009)
28 czerwca2007 roku został wybrany w Drafcie z numerem 27 przez Detroit Pistons[2]. 4 lipca2007 podpisał debiutancki, dwuletni kontrakt z Detroit Pistons, który posiadał zapisaną w nim opcję, że klub może przedłużyć trwanie umowy na sezony 2009/10 i 2010/11. W pierwszych dwóch latach Afflalo zarobił 2 009 960 dolarów[3].
W debiutanckich rozgrywkach zagrał w 75 meczach. Już w pierwszym meczu sezonu, rozgrywanym 1 listopada2007 wyszedł w pierwszej piątce, gdyż Richard Hamilton nie mógł zagrać z przyczyn rodzinnych. Afflalo zagrał 14 minut, w trakcie których zdobył 3 punkty i zanotował po jednej zbiórce, asyście i przechwycie[4]. Na swoje najlepsze występy czekał do drugiej połowy sezonu. 27 marca2008 w meczu przeciwko Miami Heat ustanowił rekord sezonu, zdobywając 15 punktów[5]. To zwycięstwo pozwoliło Detroit Pistons zdobyć mistrzostwo Central Division. Ten wynik wyrównał w meczu kończącym sezon przeciwko Cleveland Cavaliers.
5 sierpnia2008 roku Detroit Pistons skorzystali z zapisu w umowie Afflalo i przedłużyli jej obowiązywanie do końca sezonu 2009/10. Za ten dodatkowy rok Afflalo zarobił 1 086 240 dolarów[6]. W swoim drugim sezonie Afflalo wciąż pozostawał rezerwowym, który niezbyt często grywał powyżej 20 minut w meczu. 18 marca2009 roku zagrał jednak najlepszy mecz w swojej karierze. Zdobył 24 punkty i trafił trzy rzuty za 3 punkty w spotkaniu z Houston Rockets[7].
Denver Nuggets (2009-2012)
13 lipca2009 roku stał się wraz z Walterem Sharpem przedmiotem wymiany z Denver Nuggets. W zamian za dwóch graczy „Tłoki” otrzymały wybór w drugiej rundzie draftu w 2011 roku oraz uwolniły blisko 1.8 miliona dolarów z puli salary cap[8]. Następnie 31 października2009Denver Nuggets skorzystali z zapisu w umowie Afflalo i przedłużyli jej obowiązywanie do końca rozgrywek 2010/11. Dzięki temu Afflalo za ten sezon zarobił 1 959 577 dolarów[9].
10 listopada 2009 Afflalo pierwszy raz zagrał w wyjściowym składzie przeciwko Chicago Bulls. Miejsca w pierwszej piątce nie oddał już do końca sezonu. 25 stycznia 2010 w starciu z Charlotte Bobcats wyrównał rekord kariery, zdobywając 24 punkty. Ustanowił też nowy rekord, trafiając aż sześć rzutów za 3 punkty[10]. 12 kwietnia 2010 po raz pierwszy w swojej karierze uzyskał Double-double, zdobywając 22 punkty i notując 13 zbiórek w meczu przeciwko Memphis Grizzlies[11]. Sezon zasadniczył zakończył na 8. miejscu w lidze pod względem skuteczności rzutów za 3 punkty. Trafiał ze skutecznością 43.4%.
Kolejny sezon rozpoczął w pierwszej piątce i był jednym z najpewniejszych zawodników trenera George’a Karla. 11 stycznia 2011 pobił rekord punktowy. Pierwszy raz w karierze przekroczył granicę 30 zdobytych punktów. Łącznie rzucił ich 31 w spotkaniu przeciwko Phoenix Suns[12]. Drugi sezon z rzędu skończył na 8. miejscu w NBA pod względem skuteczności rzutów za 3 punkty. Trafiał 42.3% swoich rzutów.
20 grudnia 2011 Denver Nuggets podpisali z nim 5-letni kontrakt, dzięki czemu zarobi blisko 39 milionów dolarów. Ostatni, piąty rok kontraktu będzie obowiązywał tylko wtedy, gdy Afflalo tak zdecyduje[13]. 5 marca 2012 pobił rekord kariery w punktach, rzucając ich 32 w meczu przeciwko Sacramento Kings[14].
Orlando Magic (2012–2014)
10 sierpnia 2012 w ramach wymiany przeszedł z Denver Nuggets do Orlando Magic[15]. 3 grudnia 2013 pobił rekord kariery, rzucając 43 punkty i notując 6 zbiórek i 5 asyst w przegranym po dwóch dogrywkach meczu z Philadelphia 76ers[16][17].
↑Michał Kajzerek: Drugie śniadanie: 03.12.13. ZkrainyNBA.com, 4 grudnia 2013. [dostęp 2014-04-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 maja 2014)]. (pol.).
.jpg)
