Symfoni nr. 7 i D-dur, K. 45, av Wolfgang Amadeus Mozart, vart skriven ferdig i Wien i januar 1768 etter at familien hadde kome attende frå Olomouc og Brno i Mähren. Symfonien er i fire satsar. Den første framsyninga var truleg ein privat konsert.^[1] Symfoni vart omarbeidd og vart overtureen til operaen La finta semplice, K. 51,^[2] komponert og framført seinare same året, og overturen vart igjen seinare omfofrma til ein ny symfoni, i Köchel 1964 (K6) som K. 46a. Autografen på partituret vert i dag bevart i Staatsbibliothek Preusischer Kulturbesitz i Berlin.^[2]

For den originale (K. 45) versjonen var instrumenteringa strykarar, 2 oboar, 2 horn, 2 trompetar, pauke, fagott, continuo. For den symfoniske overturen (K. 46a) vart trompetane erstatta med fløyter, ein ekstra fagott vart lagt til og ein tok bort paukene.^[1][3]

1. Allegro, 4/4
2. Andante, 2/4
3. Menuett og Trio, 3/4 (denne satsen vart fjerna frå overture-versjonen)^[3]
4. Molto allegro, 2/4

I følgje musikkanalytikaren Neal Zaslaw vart K. 45 første gong framført på ein konsert halden av prinsen av Galitzin, den russiske ambassadøren, i Wien seint i mars 1768.^[1] K. 46b-versjonen vart høyrt på premieren til La finta semplice, i Salzburg den 1. mai May 1769.^[3]

• Sinfonie i D KV 45: partitur og kritisk rapport (tysk) i Neue Mozart-Ausgabe
• Symfoni nr. 7: Fritt tilgjengelege notar på International Music Score Library Project.