|
Hugo GrotiusHuig de Groot, latinizado como Hugo Grotius e coñecido tamén como Hugo Grocio e Hugo de Groot, nado na cidade surholandesa de Delft, nos Países Baixos, o 10 de abril de 1583 e finado en Rostock, Alemaña, o 28 de agosto de 1645, foi un xurista, escritor e poeta holandés. TraxectoriaFillo do burgomestre Jan de Groot, tradutor de Arquímedes, Hugo Grotius foi un neno prodixio: aos nove anos coñecía a poética e facía versos de calidade; comezou os estudos de Dereito aos 11 anos na Universidade de Leiden, en 1594, e graduouse catro anos máis tarde na universidade francesa de Orleáns en Xurisprudencia e Filosofía, onde tamén aprobou cursos de Astroloxía, Matemáticas e Teoloxía.[1] En 1599 empezou a exercer como xurista na Haia e en 1609 comezou a publicación de tratados de Dereito co seu Mare liberum, sobre o dereito do mar, de xeito anónimo. En 1613 formou parte dunha misión diplomática a Inglaterra.  Interveu na vida pública, participando tanto nos debates relixiosos da Universidade de Leiden entre os teólogos protestantes Gomarus (calvinista) e Arminius, como tamén nos conflitos políticos entre monárquicos e republicanos. Como resultado destas controversias relixioso-políticas acabou finalmente condenado a cadea perpetua en 1618 e recluído no castelo de Loevestein. Os calvinistas monárquicos confiscárolle ademais todas as súas propiedades. Os anos que estivo en prisión, nos que se dedicou a ler con intensidade, acabaron coa súa fuxida a París en 1621 con axuda da súa esposa María van Reigersberg. Protexido por Nicolás Peiresk, obtivo unha pequena pensión que completaba co seu traballo como escritor.[2] Regresou a Holanda en 1631, pero tivo que fuxir de novo o ano seguinte e foi refuxiarse a Hamburgo. Por mediación dun alto diplomático sueco volveu a París como embaixador de Suecia durante o reinado de Cristina de Suecia, cargo que exerceu ata 1644.[3] Grotius faleceu na cidade alemá de Rostock durante unha viaxe a Suecia.[4] ObraHugo Grotius foi o gran defensor do Estado absoluto. Inaugurou unha nova corrente sobre o Dereito natural: o "iusnaturalismo inmanentista". Para el o home é social por natureza, polo que as normas de convivencia que hai na sociedade son naturais e inherentes ao ser humano, e constitúen obxecto de dereito positivo. Estas normas, polo feito de seren naturais, nin se poden cambiar nin se poden discutir. Propón a pasaxe dun dereito metafísico a un racional en De iure belli ac pacis. Como o home é social, Grotius sostén que deben existir valores mínimos e indiscutibles, non por simple convención, que a sociedade debe procurar para manter a orde. Eses principios, baseados na natureza racional e social do home, son instaurados por Deus e nin este podería cambialos. As leis serán xustas se se deducen destes principios abstractos, dos que se poden ir deducindo os demais matematicamente. A sociedade é para el a asociación perfecta de homes libres para protexeren os seus dereitos e por unha utilidade común. O Dereito natural e as normas legais do Estado necesitan un soberano forte que garanta a expansión comercial, a orde e a paz. Grotius é considerado como un dos fundadores do Dereito internacional, xunto con Francisco de Vitoria.  Na monarquía absoluta o rei está suxeito ás súas propias leis. Xa que é monarca por dereito divino, as súas leis son xustas, e todos, mesmo el, deben obedecelas. Pero tamén hai un Dereito natural que non se pode saltar. A autoridade do rei, en moitos casos, está limitada polas Cortes, que teñen que votar os impostos, co que o rei depende delas para conseguir recursos. Un caso particular é o de Inglaterra, onde, malia o absolutismo dos Tudor e ser o rei quen dita as leis, estas só entran en vigor cando as vota o Parlamento.  No século XVI a política e a relixión estaban intimamente ligadas, non só porque estivesen en disputa a soberanía do papa e a do rei ou a do emperador, senón porque o rei decide cal é a relixión dos seus súbditos. Os distintos xeitos de concibir a relixión implican diferentes concepcións do poder. Grotius sentou unha das bases máis importantes do Ius gentium ("Dereito de xentes"), na súa obra Mare Liberum. Desenvolveu a súa teoría distinguindo entre mar próximo (dálle certos dereitos ao Estado) e mar oceánico, que é totalmente libre. Sostén que debe haber libre comunicación e navegación, posto que o mar non é propiedade de ninguén e todos os países teñen o dereito de tirar proveito del, tese á que se opuxo o inglés John Selden, na súa obra Mare clausum. A disputa sobre a propiedade ou a nacionalidade das augas tiña un transfondo económico, xa que afectaba o comercio internacional. Mare liberum é parte dunha obra maior, De iure praedae, inédita ata 1868.[5] A súa obra De iure belli ac pacis (1625) foi o primeiro tratado sistemático sobre o dereito internacional, cuxas bases xa foran sentadas por Francisco de Vitoria, ao que cita abundantemente. Con ela transmitiu e difundiu por Europa as ideas da Escola de Salamanca. En De iure belli ac pacis abandona o concepto de guerra xusta e introduce un novo, o non discriminatorio de "guerra con independencia de xustiza da causa". Sostén que no dereito internacional non existen bos e malos, senón que son todos iguais. De aí o iustus hostis, que considera que o rival é tan xusto coma min, xa que ten os mesmos dereitos. Desenvolve o Ius in belo, ou dereito na guerra, que establece certas regras que parten do concepto de humanidade.[6][7][8][9][10] Obras principais A biblioteca do Pazo da Paz (Vredespaleis), na Haia, alberga a "Colección Grotius", que contén un gran número de libros escritos por Hugo Grotius ou ben por outros autores sobre a súa figura. A colección iniciouse grazas á doazón feita polo poeta holandés Martinus Nijhoff de 55 edicións da obra De iure belli ac pacis libri tres. 
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
Outros artigosLigazóns externas
Information related to Hugo Grotius |
.svg){kind=small}
Portal di Ensiklopedia Dunia
