|
Herb szlacheckiPole
 Herb szlachecki lub herb rodowy (do XVIII w. klejnot[1]) – znak dziedziczny w polskim rodzie szlacheckim, który świadczy o przynależności do danego rodu, wyróżniający jego członków[2][3]. W Polsce na kilkaset tysięcy rodów szlacheckich przypadało ok. 5000 herbów (w polskiej Wikipedii jest ich obecnie 1747[4][a]). Zakłada się, że rody o tym samym herbie miały w przeszłości wspólne pokrewieństwo, ale niekoniecznie było to regułą[5], przykładowo podczas unii horodelskiej, doszło do przypisania 47 polskich herbów, bojarom wyznania rzymskokatolickiego, pochodzącym z Litwy, rozpoczynając w ten sposób stan szlachecki w tamtej krainie[3]. Posiadacza herbu szlacheckiego określa się mianem herbownego lub klejnotnego. Sformułowania pieczętować się herbem lub klejnocić się oznaczały używać herbu, posiadać herb[1]. Szlachta pieczętująca się tym samym herbem zwracała się do siebie określeniem „stryjcu”[5]. EtymologiaW Polsce, podobnie jak w reszcie Europy, herb określano słowem arma, pochodzącym z łaciny. Jego polski odpowiednik odnalazł historyk, Joachim Lelewel, w słowie „zbrojba”, które oznaczało uzbrojenie, odnoszące się do tarczy. Używano również łacińskich słów insignia oraz clenodium. Clenodium spolszczono do słowa „klejnot” i od XIII w. do XVIII w. używano powszechnie jako określenie słów herb i godło. W ten sposób określano również sygnet posiadający wizerunek herbu jego właściciela. Właścicieli herbów określano mianem herbownych, którzy od wspomnianego wcześniej słowa „klejnot” nosili również nazwę „klejnotnych”[1]. Od XV wieku stopniowo wprowadzano określenie „herb”, będące spolszczeniem czeskiego słowa „erb”, pochodzącym od niemieckiego „Erbe” (pol. dziedzictwo). Na stałe do polskiego słownictwa słowo „herb” weszło dopiero w XVIII wieku[2]. HeraldykaBadaniem początków poszczególnych herbów, ich rozwojem, znaczeniem prawnym oraz zasadami kształtowania zajmuje się jedna z nauk pomocniczych historii, zwana heraldyką. Nauka ta zrodziła się z powstałej pod koniec XII w. potrzeby opisywania i rysowania herbów oraz czuwania nad ich poprawnością; heraldyka ma 2 zasadnicze działy: historyczny, zajmujący się badaniem początków, rozwojem i znaczeniem prawnym herbów (wiedza heraldyczna), a także praktyczny, pozwalający poznać zasady tworzenia i prawidła stylowej ornamentacji herbów (sztuka heraldyczna). Polskimi herbami natomiast zajmuje się odrębny dział heraldyki – heraldyka polska[6]. HistoriaNiemal w każdym wieku i na całej kuli ziemskiej, można doszukiwać się charakterystycznych znaków, mających za zadanie odróżnić pewne jednostki lub grupy od pozostałych. Początków powstania czegoś na wzór obecnych herbów można doszukiwać się w Grecji, kiedy to greccy rzeźbiarze, na monetach lub pomnikach, kładli wyróżniające ich od innych znaki, można było porównać je do pieczęci czy herbowych znamion. W Afryce wzajemnie zawzięte w nienawiści pokolenia różnych szczepów, odznaczały się na czole i reszcie ciała różnobarwnymi znamionami, porównywalnymi do herbów rodowych, mających za zadanie odznaczeniem się ich krwi od innej. W Imperium Rzymskim, odpowiednicy dzisiejszej definicji rycerza, na pierścieniach nosili swoje rodzinne znaki, a u Gallów i innych północnych ludów, chorągwie i tarcze posiadały znaki osobiste lub odnoszące się do pokoleń[7]. Jednakże to co definiuje każdy herb to znak umieszczony na tarczy. Na zachodzie Europy w XII wieku pojawiły się pierwsze herby[1], bo właśnie wtedy we wszystkich krajach, herby zaczęły się pojawiać jako wizerunki pieczęci[8]. Początkowo przyjmowali je rycerze, potem zwyczaj ten przeniósł się na książąt i królów. W Polsce proces ten był odwrotny. Pierwsze herby pojawiły się u nas w XIII wieku na pieczęciach książęcych, a potem herby zaczęło przyjmować rycerstwo[1].
OdmianyObecnie panujący władca miał prawo wydawać tzw. odmiany herbowe. Robił to na przykład w przypadku uczczenia herbownego (osoby posiadającej herb), przypisując mu dodatkowe hełmy, korony lub boczne podniesienia na tarczy herbowej. Według powszechnie stosowanych w XIV wieku zasad, całość herbu należała oryginalnie do najstarszego syna, młodsi synowie natomiast przyjmowali różniące się nazwisko i stawali głowami „nowych rodzin”. Odznaczali się wstęgą skośną, pręgą skośną, lambelem lub jakimkolwiek innym dodatkiem – nad czym czuwał odpowiednio przystosowany do tego urząd. Uprawnione nieślubne dzieci, nosiły pamiątkę swojego uprawnienia, będącą dodatkiem w herbie kilkuzębnego lambelu, albo linii skośnej, skierowanej w prawą stronę – nad tym również czuwał urząd[9]. By móc odróżnić młodsze odmiany herbów od starszych, zaczęto dzielić tarczę na różne sposoby, tak, aby można było umieścić na nich większą liczbę godeł. Z końcem XIV wieku i początkiem XV wieku, powstały otulające tarczę labry. W samym XV wieku, zjawiły się boczne podniesienia. W XVI wieku rozpoczęto praktykowanie sztuki heraldycznej[10].
Elementy herbuOd najdawniejszych czasów stałe elementy herbu to[11]: W Polsce stałym elementem herbu było także zawołanie (proklama, proclamatio), która wyróżniała herb polski od zachodnioeuropejskiego[11]. We Francji oraz na Węgrzech istniał okrzyk bojowy[12]. Herb może również zawierać:
Tarcza herbowa zawiera rysunek nazywany godłem herbowym. Może ono być prostym podziałem tarczy na pola lub składać się z różnych kombinacji następujących elementów:
Zobacz też
UwagiPrzypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Information related to Herb szlachecki |
Portal di Ensiklopedia Dunia
