Bitwa o Sewastopol (ukr. Незламна, ros. Битва за Севастополь) – ukraińsko-rosyjski dramat wojenny z 2015 roku w reżyserii Siergieja Mokrickiego. Film przedstawia historię wojennej drogi radzieckiej snajperki Ludmiły Pawliczenko na tle wydarzeń z okresu obrony Odessy i oblężenia Sewastopola w czasie II wojny światowej.

Akcja filmu rozgrywa się na dwóch, przeplatających się ze sobą płaszczyznach czasowo-przestrzennych. Pierwsza z nich przedstawia wizytę Ludmiły Pawliczenko jako członka radzieckiej delegacji w Waszyngtonie, która daje początek jej osobistej zażyłości z Eleanorą Roosevelt. Druga – to historia kariery Ludmiły jako snajpera Armii Czerwonej biorącej udział w pierwszych miesiącach II wojny światowej w ZSRR.

Rok 1942. Eleanor Roosevelt przyjmuje w Białym Domu członków międzynarodowej delegacji studentów-antyfaszystów. Wśród nich jest radziecka snajperka Ludmiła Pawliczenko. Pomiędzy nią a gospodynią spotkania szybko nawiązuje się nić przyjaźni, oparta na wzajemnym zrozumieniu dwóch kobiet. Szybko wychodzi ona poza ramy oficjalnego protokołu dyplomatycznego (Ludmiła zostaje zaproszona przez Eleanor do zamieszkania w Białym Domu), co spotyka się z niezadowoleniem kierownictwa radzieckiej delegacji, a samą Ludmiłę naraża na nieprzyjemności.

Pobyt Ludmiły w Waszyngtonie przeplatany jest jej wspomnieniami z okresu przed i wojennego kobiety. Jako młoda studentka historii Uniwersytetu Kijowskiego, pewnego dnia wraz z przyjaciółmi wybrała się na strzelnicę. Kierownik obiektu, zachwycony jej rezultatami, zgłasza jej kandydaturę na specjalny kurs strzelecki. Wkrótce wybucha wojna, a Ludmiła zostaje wysłana na front. Tam daje się poznać jako wyborowy strzelec, będący w stanie precyzyjnymi strzałami unieruchomić nieprzyjacielski czołg. Szybko staje się popularna i awansuje. Wkrótce bierze udział w heroicznej obronie Sewastopola w latach 1941-1942, podczas której wraz ze swoim ukochanym – jej dowódcą i również snajperem kapitanem Kicenko, dokonuje wielu udanych akcji na wrogu. Podczas jednej z nich ginie Kicenko, a sama Ludmiła zostaje ciężko ranna. W tym czasie jest już żywą legendą radzieckich żołnierzy, bohaterem znanym również pośród samych Niemców, którzy dla jej „ustrzelenia” przysyłają na front swojego snajperskiego asa. I z tego pojedynku Ludmiła wychodzi zwycięsko, chociaż ciężko ranna. Tuż przed upadkiem miasta, dzięki pomocy i determinacji Borisa przyjaciela-lekarza z dawnych lat zostaje ewakuowana.

• Julija Peresild – Ludmiła Pawliczenko
• Jewgienij Cyganow – kpt. Kicenko
• Oleg Wasilkow – kpt. Makarow
• Nikita Tarasow – Boris (lekarz, przyjaciel Ludmiły)
• Joan Blackham – Eleanor Roosevelt
• Polina Pachomowa – pielęgniarka Masza
• Władimir Lilicki – lotnik Grisza
• Anatolij Kot – lotnik Nikołaj
• Natiełła Abielewa-Taganowa – Sonia (siostra Borisa)
• Walerij Griszko – gen. Pietrow
• Siergiej Barkowskij – adm. Oktiabrski
• Witalij Liniecki – major na „unitarce”
• Siergiej Puskepalis – dowódca
• Giennadij Czencow – komisarz
• Switłana Osadczenko – lektor (żeński głos)
• Ałła Siergijko – matka Ludmiły
• Stanisław Bokłan – ojciec Ludmiły
• Dmitrij Łalienkow – pracownik specsłużb werbujący Ludmiłę na kurs strzelecki
• Stanisław Lesnoj – sierżant na „unitarce”
• Siergiej Sipliwyj – instruktor na strzelnicy
• Nikita Tezin – snajper Władimir
• Siergiej Radczenko – przewodniczący radzieckiej delegacji studentów w Waszyngtonie
• Wiaczesław Nikolenko – Woody Guthrie
• Aleksandr Nowosielow – rektor uniwersytetu
• Aleksandr Jarema – pracownik ambasady ZSRR w Waszyngtonie
• Aleksandr Krzyżanowski – John (sekretarz Eleanor Roosevelt)
• Igor Czyszkiewicz – dziennikarz-emigrant
• Lubow Timoszewska – matka Borisa
• Władimir Zadnieprowski – ojciec Borisa

i inni.

Film jest ukraińsko-rosyjską megaprodukcją (80% kosztów pokryła strona ukraińska, resztę – rosyjska^[1]) z udziałem aktorów rosyjskich i ukraińskich oraz angielskich (Joan Blackham). Prace nad filmem trwały trzy lata. Rozpoczęły się w 2012 roku od studiów nad archiwalnymi materiałami jakie zachowały się po pierwowzorze głównej bohaterki – Ludmiły Pawliczenko. Same zdjęcia trwały od końca 2013 do połowy 2014 roku i były realizowane w Kijowie, Odessie, Kamieńcu Podolskim i Sewastopolu^[2]. Komputerowe efekty specjalne były dziełem ukraińskiej firmy „Postmodern”^[3].

Film otrzymał pochlebne recenzje krytyków – Kommiersant określił film jako „najlepszy w ciągu ostatniego ćwierćwiecza film o wielkiej wojnie ojczyźnianej”^[4].

Pomimo obfitości scen batalistycznych w filmie, główny nacisk w fabule położony jest na przeżycia osobiste głównej bohaterki, co obraz czyni dość trudny do sklasyfikowania jako gatunek filmowy – umieszcza go między pacyfistycznym filmem wojenno-historycznym a melodramatem^[5].

Film był nieoficjalnym kandydatem do nagrody Oskara, jednak ostatecznie nie został nim na skutek braku porozumienia pomiędzy stroną rosyjską a ukraińską co do tego, który kraj miałby reprezentować^[1].

• Ukraiński plakat do filmu
• Rosyjski plakat do filmu
• Recenzja filmu autorstwa Sebastiana Chosińskiego. [zarchiwizowane z tego adresu].
• Bitwa o Sewastopol w bazie IMDb (ang.)
• Bitwa o Sewastopol w bazie Filmweb
• Bitwa o Sewastopol w portalu „Kinopoisk” (ros.)
• Bitwa o Sewastopol w portalu „Kino-Tieatr” (ros.)
• strona archiwalna